Aπό τα εκτενή ποιήματα του Ράινερ Μαρία Ρίλκε, η Δευτέρα Παρουσία έχει τη μορφή δραματικού μονολόγου. Πρωταγωνιστής του, ένας μοναχός που προσεύχεται. Ωστόσο, ο θεός στον οποίο απευθύνεται δεν έχει τίποτε κοινό με τον βλοσυρό και παντοδύναμο θεό των Γραφών. Ο θεός του μοναχού μας, ο θεός του ποιήματος, είναι γυμνός και περίτρομος.

Τώρα πια βλέπει: η έγερση των νεκρών που επαγγέλθηκε δεν οδηγεί στην Ανάσταση, αλλά στη φρίκη. Σ\' εκείνη τη φρίκη που γεννά η μάταιη ελπίδα. Δίπλα σ\' αυτόν τον θεό, μόνος σύντροφος μπορεί να σταθεί όποιος τον πίστεψε. Γιατί μόνο εκείνος που κάποτε πίστεψε μπορεί να αναλογιστεί το μέγεθος της αποτυχίας της πίστης. Και μόνο αυτός που πλανήθηκε μπορεί να τη συγχωρέσει. Η αδυναμία του θεού είναι εντέλει το μέτρο της ανθρώπινης αδυναμίας. Η αλληλεγγύη προς το πρόσωπό του είναι αλληλεγγύη προς τον ίδιο τον άνθρωπο.

Η Δευτέρα Παρουσία (Das Jungste Gericht) γράφτηκε το 1906. Ο Ρίλκε την περιέλαβε στο δεύτερο μέρος της συλλογής του Το βιβλίο των εικόνων (Das Buch der Bilder), που είδε το φως της δημοσιότητας την ίδια χρονιά.